Krzyś

(12 lat- Dziecięce Porażenie Mózgowe) nie zna takich słów jak idiota, pedał czy debil. Rasizm jest dla niego obcy. Oceniać ludzi nie potrafi. Dzwonek do drzwi, krzyczy: Mama, otwórz!…

Krzysiu jest ciekawy i wita wszystkich. Uwielbia ludzi. Nie dzieli ich na bogatych czy biednych, grubych czy chudych. On nie patrzy na ludzi z góry, on patrzy na ludzi z wózka zaglądając do góry…

Krzysiu mówi „przepraszam”, kiedy uderzy i „dziękuję”, kiedy mu ktoś pomoże. Często pyta: „Jak się masz?”. Oglądając mecz oddycha mocno po każdej ładnej bramce.
Jest mistrzem w dzieleniu się szczęściem.
Krzysiu musi zawsze czekać. Na jedzenie, na taksówkę, na nowy wózek inwalidzki, na kogoś kto mu pieluchę zmieni. Mimo to nigdy nie narzeka. Nie mówi o tych co mają lepiej. Zazdrość nie istnieje. Woli śpiewać ulubioną piosenkę…
Nie obwinia nikogo. Nikogo nie obraża i nie życzy śmierci…
I jego nazywamy upośledzony umysłowo…